سخن گفتن از آینه عفاف و مادر عصمت این گوهر قدسی در قامت انسانی ساده نیست به ویژه که در دریافت “جلوه‌های معنوی این اقیانوس بی‌پایان” به مثابه کودکی خرد باشی که توانی بسیار محدود و درکی بسیار ناقص دارد. اما به مدد روایات معصومین(ع) که به فیض وجودی بی‌بی دوعالم اتصال دارند، ما را روزنه‌ای هست که از بانو توشه برگیریم. به شواهد روایات فاطمه (س) به عرفان کامل رسید در چهارچوب خانه‌ای محقر اما پر از نور و نماز و قرآن و عبادت به شکلی که جبرائیل امین بر حضرتش نازل می‌شد. در شأن عبادت حضرت(س) امام باقر علیه‌‏السلام فرمود: «کانت تَقُومُ حَتّى تَورَّمَ قدماها». همچنین علاّمه مجلسى (ره) در مورد خانه على و فاطمه علیهماالسلام از انس بن مالک، و بُریره نقل می‌‏کند: هنگامى که رسول خدا (ص) این آیه شریفه را خواند: «فى بیوتٍ اَذِنَ اللّهُ اَن تُرْفَعَ و یُذْکَرَ فیها اسمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بالْغُدُوِّ والآصالِ»؛ در خانه‌‏هایى (مانند معابد، مساجد و منازل انبیا و اولیا) خدا رخصت داده که آنجا رفعت یابد و در آن، ذکر نام خدا شود و صبح و شام تسبیح و تنزیه ذات پاک او کنند. مردى برخاست و سؤال کرد: اى رسول خدا! این خانه‏‌ها کدامند؟ حضرت فرمود: خانه‌‏هاى انبیا. سپس ابوبکر برخاست و پرسید: اى رسول خدا! آیا این خانه (اشاره به خانه على و فاطمه) نیز از همان خانه‏‌هاست؟ حضرت فرمود: آرى و از برترین آنان است. در روایت دیگری بیان شده، روزی رسول خدا به او فرمود: «دخترم از خدا چیزى بخواه که جبرئیل از جانب خدا وعده اجابت داده است.» فاطمه علیهاالسلام عرض کرد: «حاجتى جز توفیق در بندگى خدا ندارم. آرزویم این است ناظر جمال او باشم و به وجه کریمش نظاره کنم» و خود در مناجاتش می‌‏فرمود: «أسالک لذّة النّظر الى وجهک». پس ما به عنوان یک زن در روزگار فعلی شایسته نیست که با رها کردن چهارچوب منزل و بی‌اندیشه وظیفه همسری بیرون از این فضا عرفان و معنویت بجوییم بلکه لازمه نقش‌آفرینی، بالندگی معنوی یا حضور سیاسی در اجتماع باید چون فاطمه (س) ابتدا توجه به سازندگی فردی و استحکام خانه و خانواده باشد و سپس حضور در اجتماع #سبک_زندگی_فاطمی #به_قلم_خودم