14 شهریور 1401
زیر سایبان عرشیان
زمانی حضورشان را چونان طراوت آب حس میکنی که روحافزاست و زندگی بخش!
و گاهی چون صوتِ خوش گلبانگ اذن میمانند که یادت میآید از ریسمان آنان وصلی به آسمان بالا!
گاهی آنقدر نزدیکند و در کنار تو که اصلا یادت میرود، کوچ کردهاند و “… قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونندَ” در کنارمان!
گاهی در وانفسای بیآبی و عطش معنوی روزگار واسطه نزولات آسمانیاند، اگرچه چشمهای من و تو را غبار دنیازدگی پوشانده است!
و نه گاهی، بلکه همواره در تبِ تند زمین در یمین و یسار جهان، وصیت و کلامشان هیمنهی دشمن را به آنی درهم میشکند و یادآور جلوههای فتح المبین است.
و ردّ پایشان نه تنها بر روی هر نقطه از سرزمینمان است که عطر حضورشان هر لحظه در آفاق و انفس ساری و جاری است و مشامها را هر دم مینوازد!