شکسته نویسی
#اموزشی/شکسته نویسی
گفتارنویسی بی چون و چرا ضرورتی ندارد و در نهایت به از میان رفتن زبان نوشتاری یا ناکارآمد کردن آن می انجامد. در هیچ زبانی و با هیچ استدلالی از میان رفتن یا کم توان شدن زبان نوشتاری تبیین و توجیهی ندارد. هیچ کدام را نباید کنار گذاشت یا به سود دیگری کم توانش کرد. هر دو در جای خود معنی پیدا کرد می کند و سودمند است. بنابراین مهم آن است که هر کدام را درست به کار برد و برای توازن میان این دو در شبکه های اجتماعی هم اگر نیازی به بازتاباندن جلوه ای از زبان گفتاری باشد، می بایستی سنجیده، در سطح واژگانی یا گاهی در سطح ساختاری از زبان بهره گرفت.[1]
اگر هدف از نزدیک شدن به زبان گفتاری پدید آوردن لحن خودمانی یا پرهیز از خشکی لحن یا نواخت رسمی باشد، با گزینش واژه های رایج در زبان گفتار و با پیروی درست از نحو زبان گفتار به آسانی می شود این کار را کرد و نیازی به شکسته نویسی نیست. اگر نه همه، بسیاری از کسانی که در رسانه های اجتماعی برای ایجاد ارتباط از راه نوشتار شکسته می نویسند، از تفاوت میان شنیدن و خواندن غافلند یا آن را نادیده می گیرند و در برابر گفتارنویسی را با خودِ گفتار یکی می گیرند.[2]
شکسته نویسی، فعالان رسانه ای در استفاده از بیان و نوشتار محاوره ای ارمغان گسترش شبکه های اجتماعی به شمار می آید. رشد روز افزون استفاده از کلمات بیگانه و نوع خاصی از نوشتار و گفتار از جمله آسیب های است که این روزها به سبب توجه روز افزون مخاطبان به شبکه های اجتماعی متوجه زبان فارسی به عنوان زبان معیار کشورمان شده است.[3]
رعایت دستور زبان و اصول نگارش فارسی، یکی از مهمترین وظایفی است که هر یک از ما، نسبت به زبان ملی خود داریم. علاوه بر حفاظت از زبان و نهادینه شدن الگوی نگارش صحیح، خوانایی متونی که با رعایت اصول نگارش و قواعد دستوری نوشته شدهاند، به مراتب بیشتر است و به همین دلیل اثر، کارایی و ماندگاری زیادتری هم خواهند داشت.[4]
زنده یاد ابوالحسن نجفی از مخالفان جدی شکسته نویسی به صراحت گفته است… از شکسته نویسی مگر در جزئیات نمی توانیم استفاده کنیم. نجفی با بیان اینکه در مکالمات با زبان شکسته سخن می گوییم و لزوما این با شکسته نویسی و خط شکسته متفاوت است، تصریح می کند که زبان و کلمات «دارای موسیقی» است و اگر با زبان شکسته بنویسیم، ممکن است این موسیقی را از آن دریغ کنیم. همچنین ما علاوه بر حافظه صوتی کلمات به شدت نیازمند حافظه تصویری واژگان هستیم و بیشتر اوقات شکسته نویسی باعث می شود شکل دیداری کلمات مخدوش شود.[5]
کلام آخر آنکه کلمات گفتاری محض، نباید در نوشته ها بسامد برتر داشته باشد؛ بلکه بهتر است از کلمات گفتاری، در لابهلای کلمات نوشتاری استفاده شود، نه برعکس؛ مانند شعر زمستان اثر اخوان ثالث، که در آن کلمات «نغمه ناجور» و «سنگ تیپا خورده هستی» در میان کلمات و عبارات فصیح نوشتاری آمده است و بر حُسن آنها افزوده است. عکس این رفتار، یعنی غلبه واژه های گفتاری بر نوشتاری، در آثار نوشتاری، صلاح نیست.[6]
……………...……….
1. شکسته نویسی در شبکه های اجتماعی مصیبت زبان فارسی، فرشته مولوی (انتخاب و تلخیص)
2. همان
3. همان
(www.bartarinha.ir)
4. اشتباه های نگارشی رایج در متن فارسی را بشناسیم، میثم لطفی
(blog.faradars.org)
5. شکسته نویسی از دیدگاه صاحب نظران
(www.bultannews.com)
6. بهتر بنویسیم، رضا بابایی، ص56
#به_قلم_خودم/#پژوهشی در شکسته نویسی در شبکه های اجتماعی