پاسداری از نسل امروز
قیافهاش از شدت عصبانیتِ ناشی از کجفهمی معلمش دیدنی بود. کلامش جستهگریخته حاکی از همان عصبانیت و بدون رعایت احترام معلمشاگردی بود.
سرش داد زدم این چه طرز صحبت کردن از معلمتان است که محمد با رگی بادکرده از غیرت شروع کرد به ادامه همان سخنان… میگفت آقا نمیرود دستکم دو کلام از امام علی (ع) بخواند تا آدم باور کند، اندک سواد و فهمی دارد که با سند حرف میزند… و… .
نگذاشتم ادامه دهد، پرسیدم اول از آنچه رخ داده و ناراحتت کرده حرف بزن، ببینم چه شده است.
بگویم باور میکنی؟ این آقا معلم امروزم مثل دفعه قبل اراجیفی در قالب بزرگ کردن اشخاص بههم میبافد که بیا و ببین!! این آقا مثلا دبیر کتابهای قرآنی ماست!
پرسیدم محمد جان! اصل حرفش را بگو تمام. هیچی دیگه امروز میگفت:” حضرت امام (ره) از امام سجاد(ع) قویتر بود، شما نگاه کنید که بعد از حادثه عاشورا امام سجاد(ع) بسیار گریه میکرد، نگاهش به هرچه میافتاد، با یادآوری حوادث کربلا گریه میکرد، اما حضرت امام آنقدر قوی بود که بعد شهادت سید مصطفی هرگز گریه نکرد…”
از نقل آنچه محمد برایم گفت آنقدر جاخوردم که ناگهان سکوت کردم. محمد ادامه داد ها! شما بگو، به این معلم که خودش را هم خیلی باسواد میداند چه باید گفت؟
پاسخ مطلب بسیار ساده بود، آنقدر که یه بچه هیئتی نوجوان هم جوابش را میدانست، اما چرا این معلم بیاطلاع (اما به قول محمد، دبیر دروس قرآنی و …) نمیدانست، عجیب بود.
آقا معلم نمیداند که حضرت امام مصیبت از دست دادن فرزند عزیزش را در مقابل حوادث جانسوز و عظیم کربلا، بسیار خرد و ناچیز میشمارد. گریه نمیکند، شیون و واویلا سر نمیدهد، زیرا او پیرو امامی است که عمق فاجعه کربلا و مصائب عظیمش را درک کرده است. حوادثی که با حضور و درک عمیقِ امامی چون امام سجاد (ع) و در برابر دیدگان مبارکش اتفاق میافتد و او در تب بیماری و تب مصیبت عظیم نینوا، فقط تسلیم امر پروردگار است.
یادآوری حوادث تکاندهنده کربلا و گریه امام (ع) فعلیاست که برای شیعه حجت است تا پیام عاشورا و مظلومیت خاندان پیامبرش در اندک زمانی پس از رحلت جانگداز پیامبر(ص) و رسوایی یزیدیان فراموش نشود. از این جهت نقش امام سجاد در زنده نگهداشتن قیام عاشورا بسیار پررنگ است. امام چهارم با گریه بر شهیدان نینوا و زنده نگه داشتن یاد و خاطره جانبازی آنان اهداف شهیدان کربلا را دنبال میکرد.
ظلمت حادثه کربلا و قیام جاودانه عاشورا به قدری دلخراش بود که شاهدان آن مصیبت عظیم تا زنده بودند آن را فراموش نکردند.
و امام (رحمت الله علیه) میداند و میفهمد که غمش در مقابل غم شاهدان عاشورا و عمق فاجعه، ناچیز است و اما این معلم گرامی انگار از اصل ماجرا بیخبر است و اذهان پاک نوجوانان را به دنبال کجفهمیخود میکشاند.